Walking boot

juni 20, 2015 door maxschneider2013 2 reacties

Iemand uit mijn naaste omgeving werd  het slachtoffer van een gehaaste chauffeur. Vandaar dat ik haar rolstoel door de troosteloze gang van het Stuivenbergziekenhuis duwde, op weg naar het zoveelste doktersconsult. De krukken  in de hand, het verbrijzelde been stevig in een plompe ‘walking boot’  verpakt.  Het hospitaal had vroeger een kwalijke reputatie van ostentatieve klantonvriendelijkheid, maar dat is gelukkig verleden tijd. De multiculturele buurt verklaart de kleurrijke mix van patiënten en bezoekers.

Een autochtoon exemplaar van het type dakloze zat op een stoel in de wachtzaal en volgde ons met troebele blik. Zijn verloofde moest blijkbaar een beetje slaap inhalen want ze had zich met haar hoofd in zijn kruis te rusten gelegd. Heel dakloos zal hij wel niet geweest zijn, want  onder zijn bermuda  had hij een enkelband rond het knokige been en dan mag je toch de woonst niet verlaten heb ik gehoord. Zijn kompaan had geoordeeld dat hij zijn sixpack Kara-pils mocht meebrengen omdat er  ten slotte toch ook een frisdrankenautomaat stond. Met de nodige decibels bespraken ze de standen van zaken in de wereld.

Van de dokter kregen we het sprankelende nieuws dat het lastige onding van het been mocht en dat we ook de krukken konden opbergen. Nog niet echt gezwind maar toch con brio wegens het blijde verdikt stapten we buiten.

Niettegenstaande de nog steeds troebele  blik had hij ook daarover een observatie klaar voor iedereen op gehoorafstand.  Het valt moeilijk fonetisch te reproduceren, maar als je er het vetste Antwerps idioom bij denkt, klonk het ongeveer zo: Hey schat, gaai kunt nogalis comeede speele zenne. Waarschijnlijk gaat het om een competentie waar hij iets van afweet.