GUILTY PLEASURES

juni 20, 2015 door maxschneider2013 Een reactie plaatsen

We kennen ze, de kringen waar je de juiste of de verkeerde kleren kunt dragen; waar je bij de keuze van een bril de grens moet opzoeken tussen helemaal juist en net verkeerd. Het sociale domein waar geld een handige beginvoorwaarde is, maar absoluut niet voldoende om boven het maaiveld uit te komen. Wie er in slaagt om met minder geld juistere spullen te kopen scoort op punten. Scoren doe je me subtiele hints, niet met ruwe mokerslagen als te dikke, te gouden horloges.
Zolang we te maken hebben met de smaakpolitie valt het verdikt nog mee. Die oordeelt over je keuzes in verband met muziek, kunst, kledij, meubilair, film, theater en alles wat meestal lifestyle genoemd wordt. Een guilty pleasure is dan bij voorbeeld je voorliefde voor ABBA in een gezelschap van hardcore Jazz-liefhebbers. Of de verzuchting dat je blij bent dat sommige componisten de melodie opnieuw aanvaardbaar hebben gemaakt na de dodecafonie en de onbeluisterbare fratsen van Stockhausen, Cage en consorten
Bij een occasionele overtreding van een of andere regel geraak je misschien nog weg met een opgetrokken wenkbrauw. Als ze je verder sympathiek vinden zijn ze mild en loop je enkel een minzame glimlach op, zoals men een kind vergeeft.
Maar veel venijniger wordt het bij de overtreding van de regels van het juiste denken. Het correcte oordeel over de maatschappelijk standen van zaken. Hier zijn hele gebieden van het landschap der oordelen in mijnenvelden herschapen. Samenlevingsfricties en bijhorende religies vormen zo’n gebied waar één ondoordachte stap voldoende is om een ‘je-mag-niet-veralgemenen’- of zelfs een racismemijn te detoneren.
Soms overvalt me een vermoeidheid, een foertgevoel en dan sta ik mezelf toch een gevaarlijk maar o zo ontspannend guilty pleasure toe. Dan baseer ik al eens een mening op iets dat ik aanvoel, eerder dan op een rationeel opgebouwde argumentatie. Iets dat de Consensus met dédain een buikgevoel zou noemen. Iets dat je aan de toog kunt zeggen , maar absoluut niet tijdens een colloquium. Op zo’n moment van zwakte durf ik al eens een uitspraak beamen die door de gedachtenpolitie als politiek absoluut niet correct bestempeld wordt.
Dan kruipt zo’n gedachte schichtig langs grauwe muren door de donkerste stegen van mijn denken. Vooroordelen, categoriserende anekdotiek en stigmatisering gaan daar in een donker hoekje samenklitten en dat gaat dra donkerbruin stinken. Dan wordt het tijd om mezelf weer tot de orde te roepen en dan spreek ik mezelf streng toe. Mag niet, niet doen, niet zwak zijn. Terug naar de brede goedverlichte lanen van de consensus. Daar mag je zien en gezien worden. Je bent er in goed gezelschap en iedereen koestert zich in de wederzijdse goedkeurende blikken.
Het moto luidt, draag de juiste bril, denk de juiste dingen, maar sta jezelf, om stoom af te laten, uitzonderlijk een guilty pleasure toe.
Of ? Of vormt twijfel een noodzakelijk ingrediënt en komen we tot de boeiendste inzichten als we de dubbelzinnigheid en soms zelfs onnauwkeurigheid in ons denken toelaten?